Giorgio Agamben demitiu do seu posto como profesor de Filosofía teorética do Instituto Universitario de Arquitectura de Venecia. Entre os seus libros cómpre mencionar Homo sacer. Il potere sovrano e la nuda vita (1995), Il tempo che resta. Un commento alla «Lettera ai Romani» (2000), La potenza del pensiero. Saggi e conferenze (2005), Il sacramento del linguaggio (2008), Signatura rerum. Sul metodo (2008), Il Regno e la Gloria. Per una genealogia teologica dell’economia e del governo (2009) e Altissima povertà. Regole monastiche e forma di vita (2011). Encargouse da edición de Angeli. Ebraismo Cristianesimo Islam (con Emanuele Coccia, 2009).

Publicado en Euseino?
“Elementos para unha teoría da potencia constituínte“, Anotacións sobre literatura e filosofía, nº 4, marzo de 2014