Giorgio Agamben demitiu do seu posto como profesor de Filosofía teorética do Instituto Universitario de Arquitectura de Venecia. Entre os seus libros máis recentes cómpre mencionar Homo sacer. Il potere sovrano e la nuda vita (1995), Il tempo che resta. Un commento alla «Lettera ai Romani» (2000), La potenza del pensiero. Saggi e conferenze (2005), Il sacramento del linguaggio (2008), Signatura rerum. Sul metodo (2008), Il Regno e la Gloria. Per una genealogia teologica dell’economia e del governo (2009) e Altissima povertà. Regole monastiche e forma di vita (2011). Encargouse da edición de Angeli. Ebraismo Cristianesimo Islam (con Emanuele Coccia, 2009).

Publicado en Euseino?
“Elementos para unha teoría da potencia constituínte“, Anotacións sobre literatura e filosofía, nº 4, marzo de 2014