Publícase “Todo ser humano é un artista”, de Roberto Abuín

Novo número de Anotacións sobre literatura e filosofía

No número 23-24 de Anotacións publicamos “Todo ser humano é un artista”, de Roberto Abuín, ensaio no que o filósofo e editor realiza unha interpretación do libro A monstruosidade moderna, de Carlos Lema. A partir do dito no que Joseph Beuys declaraba que todo ser humano é un artista (“Jeder Mensch ist ein Künstler.”), Abuín introdúcese na idea de monstruosidade e na súa relación coa Idade Moderna a través da arte, a poesía e a política, trazando con moita agudeza o horizonte conceptual e experiencial que detecta no libro de Lema mentres aproveita para situalo sobre o pano de fondo do principal revulsivo filosófico das dúas primeiras décadas do século XXI: o realismo especulativo.

Pensadores pertencentes a esta liña especulativa que, segundo escribe Abuín, “­dalgún xeito case emparentaría esta emerxencia contemporánea do pensamento co agromar filosófico no tempo dos presocráticos. Pensadores que van desde o propio Meillassoux até Markus Gabriel, pasando por Maurizio Ferraris, Ray Brassier, Katerina Kolozova, Iain Hamilton Grant ou, con matices, Catherine Malabou, chegando até o autor do libro que aquí tratamos, tamén inmiscuído de xeito heterodoxo e independente no condominio do realismo especulativo”.

“o autor [Carlos Lema] usa unha fonda bagaxe erudita ao longo de todo o ensaio, procedente da filosofía, da arte e da literatura, […]. Centrarase en especial na figura do artista, figura na que se concentra a metamorfose do Antigo Réxime na Idade Moderna, e desde esta no tempo tardomoderno no que definitivamente todos os seres humanos son artistas creadores de si mesmos e do seu propio mundo.”

Número duplo no que o percorrido realizado no ensaio de Abuín non soamente é unha excelente introdución a un libro no que a filosofía galega se achega á nova corrente do materialismo especulativo senón que amosa de xeito sumamente atractivo a capacidade interpretativa dunha lectura atenta e a distancia que é quen de percorrer o pensamento en pleno uso da súa facultade analítica.

O ensaio de Roberto Abuín que incluímos neste número duplo de Anotacións sobre literatura e filosofía é, como demostración dunha posibilidade aberta e factible, un paso importante no desenvolvemento dun ámbito de pensamento autónomo, no que pensadoras e pensadores galegos, escritoras, poetas e narradores poidan encontrar unha recepción acaída da súa obra, un esforzo interpretativo sobre o seu alcance e necesidade e unha plataforma de proxección no medio social no que escriben.

“desde o punto de vista intelectual tentamos establecer xenerativamente, nos ámbitos culturais nos que estamos inmersos, algún tipo de diálogo, algún tipo de meditación compartida que sirva non só como xustificación dun mesmo, do propio pensamento, senón como reificación simbólica dun copensar —e compensar— colectivo no que se abran e establezan patróns de visión que poden ser adecuados para o fortalecemento teórico e tamén, por suposto, práxico.”

Publicación sen periodicidade fixa, en formato PDF, a Anotacións sobre literatura e filosofía pódese acceder de balde.

Para descargar gratuitamente o artigo de Roberto Abuín en formato PDF, calque sobre a ligazón seguinte:

“Todo ser humano é un artista”

 

SaveSave

SaveSave

SaveSave

SaveSave

SaveSave

SaveSave

SaveSave

SaveSave

SaveSave

SaveSave

SaveSave

SaveSave

SaveSave

SaveSave

SaveSave

Un poema inédito de Chus Pato

Publicamos un poema inédito de Chus Pato xunto coa gravación da súa lectura, realizada pola propia poeta. O título triplo corresponde ás tres partes do poema, cada unha delas escrita arredor dos sons dun silabario, dunha palabra inaudita e do Stalker.

Entrementres, estamos a preparar edición de m-Talá coa que se vai conmemorar o vixésimo aniversario da súa publicación. Sairá publicado este outono como un volume extra do que ha ser a Obra completa da poeta.

 

 

 

Os sons dun silabario – O son dunha palabra que nunca escoitei – O son do Stalker

 

: : : : antracita
: : : : beladona               purpúrea
: : : : carbúnculo
: : : : dixitais
: : : : estraloque
: : : : deixa que se acheguen
: : : : gorxa
: : : : pentaloxía timúrida                Herat
: : : : itifálico —pedra alta— limia/lascaux
: : : : K
: : : : L : : : : M
: : : : arco de medio punto que abeira paseantes sorprendidos por chuvias imprevistas

nenúfar

palabra que usamos para indicar a flor que recibe ese nome. Calquera turista interesada pode visitar na Orangerie “As ninfeas” de Monet. O edificio da Orangerie está preto do Jeu de Paume, o Jeu de Paume é un frontón e indica entre outras cousas que os territorios de Nafarroa Beherea, Lapurdi e Zuberoa pertencen ao Estado francés. Calquera turista ou emigrante limiao en París, poñamos na década dos corenta do século pasado, podería traducir o título desta pintura por “As auganas de Monet”. Augana é a palabra que os e as limiás usaban, se cadra aínda o fan, para sinalar un nenúfar cando na Antela florecían. Nós, nacidas no ano da desecación, nunca as vimos, moito nos prestaría escoitar a alguén vivo ou defunta pronunciar “augana” e de vez ver cos ollos da lembranza o referente flotando sobre as augas 

: : : : letra que abeira pegureiros das chuvias de abril e das tronadas de maio
: : : : segundo apelido do meu pai
: : : : primeiro apelido do meu pai
: : : : emiratos ¿aínda está viva?
: : : : a constelación do Stalker

As casas son dúas, rodeadas por un bosque, e nelas cúmprense os desexos recónditos. Nunha delas o heroe esgana a unha muller posuída, de regreso crúzase coa constelación do Anticristo e dá en considerar que a raposa, o corvo e a cerva tamén poden ser redimidos. O Stalker sae dos límites da fraga ou “natureza primixenia”, os corpos das mulleres queimadas ao longo do tempo van cara á montaña. Benaventuradas.

: : : : Stalker
: : : : Tarkovsky
: : : : u
: : : : uve de vitoria / arado
: : : : uve dobre / punta de frecha / arado
: : : : incógnita
: : : : camiño que se bifurca
: : : : Zona

 

A forza das cousas

“¿Por que hai cousas que desexo dicir e outras sepultar? Porque son preciosas de máis (se cadra sagradas) para a literatura. Coma se só a morte, só o esquecemento estivese á altura de certas realidades.

¡Quen me dera poder escribir soamente cando bebo, ou animarme un pouco cando escribo! ¡Que houbese unha maneira de facelos cadrar!

Chuvia, chuvia romana; a beleza a través das persianas, á medianoite, co balbordo da treboada e o ruxido da auga. As tormentas séntanlle ben a Roma. Abrín as venecianas; caen fervenzas do ceo, da cúpula do Panteón, dos tellados, pingueiras. Hai tres siluetas negras, paradas, coa mancha branca das súas camisas, baixo as columnatas de súpeto inmensas do Panteón; agora móvense con pasos calmos sobre o empedrado negro e branco mentres arredor delas se desencadean a auga e os relampos. A beleza. A rúa convértese nun regueiro, un anaco de papel mergúllase no remuíño, vacila e vaise esfragar contra un muro. Cando loce un raio, rosarios de bisutería espállanse pola calzada. Un forte e repentino recendo a terra nesta cidade de pedra. Os coches, coma os barcos, deixan detrás deles un ronsel. Mais agora xa non hai coches e a luz eléctrica acaba de extinguirse fóra. Xente que intenta saír da sancristía; o rapaz abriu o paraugas e un taxi arrinca cun ruxido. E sempre eses homes, sós, insólitos e tranquilos, tan cativos e sen a penas moverse, brancos e negros riba das lousas negras e brancas.

Acougo. Iluminouse un letreiro: Pizzeria. Derradeiro balbordo. Un home rosa e azul pasa ás carreiras. É a unha da mañá.”

Simone de Beauvoir, La force des choses II,
París: Éditions Gallimard, col. Folio, 2017, páxs. 206-207

 

 

“Hai na intelixencia facultades cuxo único fin é coñecer (orde especulativa) e outras con outro fin (orde práctica) e que, se coñecen, non é para descansar na verdade (frui) senón para servirse dela (uti). Na orde práctica, distínguese: o obrar (agibile), reino da moralidade e en especial da virtude da prudencia; e o facer (factibile) que mira, non ao fin do ser humano senón ás regras e forma da cousa, non ao ser humano senón á cousa. Este é o dominio das artes para Tomé de Aquino: un facer.”

Javier Gomá Lanzón, Imitación y experiencia,
Barcelona: Debolsillo, 2019, páx. 178