Malia a súa aparencia “fantástica”, a pintura e a ilustración dedicada ás fadas está solidamente ancorada na tradición literaria e teatral; obras coma Soño dunha noite de San Xoán e A tempestade, de William Shakespeare, ou pezas coma The Faerie Queene (1590), de Edmund Spencer, e The Rape of the Lock (1712), de Alexander Pope, influenciaron de xeito sobranceiro o rexurdir do xénero en Inglaterra no paso do século XIX ao XX. Os primeiros artistas e escritores que son precursores do xénero feérico son William Blake e Henry Fuseli antes de 1800, aínda que o pintor máis representativo é Richard Dadd, xa en pleno século XIX.
Florence Mary Anderson, ou Molly MacArthur (1874-1930), o seu nome de solteira, foi unha ilustradora e escritora inglesa de contos infantís cunha obra que, como ilustradora, está claramente influenciada pola fairy painting ou pinturas de fadas de comezos do século XIX. Inspirados no mundo feérico, onírico, simbólico e de lenda, os seus debuxos están cheos de minuciosos pormenores.
Aínda que escribiu algúns libros, cómpre salientar o seu traballo como ilustradora, no que sobrancea o seu dominio da acuarela e da tinta. Na súa obra como debuxante destacan os seguintes títulos:
The Password to Fairyland, con texto de Elizabeth Southwart, publicado en 1920.
The Black Princess and other Fairy Tales from Brazil (1916), traducido para o inglés por Christie T. Young. A autora do libro era a recoñecida xornalista e escritora brasileira Cecilia Bandeira de Melo Rebelo de Vasconcelos (1870-1948), que asinaba tamén co nome de Chrysanthème, que colleu do título dunha novela do escritor francés Pierre Loti.
Ilustrou tamén The singing Fish (1922), libro da escritora inglesa residente en Nova Celanda, Edith Annie Howes, que continúa coa temática do mundo das fadas. Na publicación de Edith M. Coker Secrets of the Flowers (1919), Florence Mary Anderson recreou un catálogo de flores, paxaros e fadas.
As súas ilustracións están influenciadas como se dixo antes polo xénero feérico mais tamén polo romantismo inglés e polas cores luminosas do pintor e ilustrador americano Maxfield Parrish.
En varios xornais galegos simultaneamente e tamén no seu blogue Criticalia, o crítico literario Armando Requeixo publica unha recensión de A revolución non vai ser televisada, o libro de Rebeca Baceiredo editado recentemente por Euseino? Incluímos a seguir unhas citas da recensión, que se pode ler íntegra ao calcar co cursor na palabra Criticalia.
En Rebeca Baceiredo ten o ensaísmo galego actual unha das voces máis interesantes de entre as dadas a coñecer nos últimos tempos. […]
Toda a exposición de “A revolución non vai ser televisada” resulta dunha análise moi lúcida dos males do noso tempo e o noso mundo. A teoría sobre o ser social e a súas eivas é máis que suxestiva […]
[…] un volume que leva por título o célebre poema-canción “The Revolution Will Not Be Televised” do músico e poeta de Chicago Gil Scott-Heron e que é quen de xunguir esa esencia activista e contestataria co discurso ontoético máis actual é todo un desafío para mentes pensantes.
Armando Requeixo, Criticalia
euseino.org 