Malia a súa aparencia “fantástica”, a pintura e a ilustración dedicada ás fadas está solidamente ancorada na tradición literaria e teatral; obras coma Soño dunha noite de San Xoán e A tempestade, de William Shakespeare, ou pezas coma The Faerie Queene (1590), de Edmund Spencer, e The Rape of the Lock (1712), de Alexander Pope, influenciaron de xeito sobranceiro o rexurdir do xénero en Inglaterra no paso do século XIX ao XX. Os primeiros artistas e escritores que son precursores do xénero feérico son William Blake e Henry Fuseli antes de 1800, aínda que o pintor máis representativo é Richard Dadd, xa en pleno século XIX.
Florence Mary Anderson, ou Molly MacArthur (1874-1930), o seu nome de solteira, foi unha ilustradora e escritora inglesa de contos infantís cunha obra que, como ilustradora, está claramente influenciada pola fairy painting ou pinturas de fadas de comezos do século XIX. Inspirados no mundo feérico, onírico, simbólico e de lenda, os seus debuxos están cheos de minuciosos pormenores.
Aínda que escribiu algúns libros, cómpre salientar o seu traballo como ilustradora, no que sobrancea o seu dominio da acuarela e da tinta. Na súa obra como debuxante destacan os seguintes títulos:
The Password to Fairyland, con texto de Elizabeth Southwart, publicado en 1920.
The Black Princess and other Fairy Tales from Brazil (1916), traducido para o inglés por Christie T. Young. A autora do libro era a recoñecida xornalista e escritora brasileira Cecilia Bandeira de Melo Rebelo de Vasconcelos (1870-1948), que asinaba tamén co nome de Chrysanthème, que colleu do título dunha novela do escritor francés Pierre Loti.
Ilustrou tamén The singing Fish (1922), libro da escritora inglesa residente en Nova Celanda, Edith Annie Howes, que continúa coa temática do mundo das fadas. Na publicación de Edith M. Coker Secrets of the Flowers (1919), Florence Mary Anderson recreou un catálogo de flores, paxaros e fadas.
As súas ilustracións están influenciadas como se dixo antes polo xénero feérico mais tamén polo romantismo inglés e polas cores luminosas do pintor e ilustrador americano Maxfield Parrish.
En varios xornais galegos simultaneamente e tamén no seu blogue Criticalia, o crítico literario Armando Requeixo publica unha recensión de A revolución non vai ser televisada, o libro de Rebeca Baceiredo editado recentemente por Euseino? Incluímos a seguir unhas citas da recensión, que se pode ler íntegra ao calcar co cursor na palabra Criticalia.
En Rebeca Baceiredo ten o ensaísmo galego actual unha das voces máis interesantes de entre as dadas a coñecer nos últimos tempos. […]
Toda a exposición de “A revolución non vai ser televisada” resulta dunha análise moi lúcida dos males do noso tempo e o noso mundo. A teoría sobre o ser social e a súas eivas é máis que suxestiva […]
[…] un volume que leva por título o célebre poema-canción “The Revolution Will Not Be Televised” do músico e poeta de Chicago Gil Scott-Heron e que é quen de xunguir esa esencia activista e contestataria co discurso ontoético máis actual é todo un desafío para mentes pensantes.
Armando Requeixo, Criticalia
Logo da publicación en edición dixital (PDF) dos Principios xerais para o axeitamento da forma e da cor en Arquitectura e Artes Decorativas, de Owen Jones, atopamos algúns erros tipográficos e lingüísticos que corriximos nesta segunda edición non venal do libro que as lectoras e os lectores poden descargar gratuitamente na ligazón seguinte:
Principios xerais (2ª ed.)
Pregamos que o lector ou a lectora non se deixe levar pola aparencia do texto, pola fomalidade das proposicións escritas por Owen Jones, e estea atento ao que as proposicións din. Cómpre ler o texto, non deixar que a lectura se enfoque soamente no contexto: o ornamento é unha linguaxe, non un aparentar.
O interese filosófico polas cores ten relación coa percepción e coas súas consecuencias metafísicas, que atinguen ao vencello entre a realidade física (physis) e a mental (os eíde). Isto é, en que medida a cor forma parte dunha realidade mental independente (linguaxe) ou depende da experiencia sensible. O corolario da percepción das cores ten, daquela, unha importancia considerable para a epistemoloxía.
Malia que os primeiros estudos sobre a cor aparecen nos escritos do arquitecto Leone Battista Alberti (c. 1435) e nos cadernos de notas de Leonardo da Vinci (c. 1490), a “teoría das cores” elabórase fundamentalmente no século XVIII arredor da controvertida obra de Isaac Newton titulada Opticks (1704) e arredor tamén da natureza das chamadas cores primarias.
A teoría das cores formulouse orixinalmente a partir de tres cores “primarias” ou “primitivas” (vermello, amarelo e azul), xa que coa mestura desas cores se cría posible obter todas as outras. As cores primarias constitúen, daquela, o alicerce das teorías da visión da cor elaboradas durante o século XVIII do mesmo xeito ca as calidades sensibles estaban presentes na percepción de todas as cores e igualmente na combinación de pigmentos e tinturas. De por parte, as investigacións desenvolvidas durante o século XVIII introduciron a variante dos efectos puramente psicolóxicos da cor, especialmente a do contraste da cor “complementaria” e a da oposición dos matices ou tons producidos polas imaxes remanentes (ilusión óptica que continúa a aparecer despois de que a exposición do orixinal xa rematou) e mais a causada polo contraste das sombras na luz coloreada.
As devanditas consideracións e outras observacións inclúense en dúas das obras precursoras da teoría das cores: Zur Farbenlehre (“Teoría das cores”) (1810), do escritor Johann Wolfgang Goethe e De la loi du contraste simultané des couleurs (“Da lei dos contrastes simultáneos de cor”) (1839), do químico Michel-Eugène Chevreul.
A obra de Owen Jones recolle e desenvolve este conxunto de ideas aplicándoas ás Artes Decorativas precisamente no momoento en que estas comezan a ser consideradas como parte da cultura e non só como unha técnica.
euseino.org 