“Decálogo da novela”, por Santiago Lopo

“Integrae naturae speculum”, Robert Fludd, 1617

Novo “Decálogo da novela”, desta volta a cargo de Santiago Lopo. O autor da Diagonal dos Tolos parte dunha idea da novela como universo de seu, irresistible e exacto. Un poliedro de mundos. Ficcións ousadas, atrevidas, mesmo prohibidas, que retorcen prexuízos ao aproveitar a potencia significativa dos grafemas. Arriscada, hipnótica e liberadora, a novela é coma unha faísca estelar cunha duración propia e unha materia que, igual ca os astros, acubilla séculos. Vidas que se subsomen na memoria, a novela acaba sendo espéculos e miraxes, unhas poucas escenas, algún personaxe, ¿unha lección? Ao cabo, a ficción narrativa permanece pola súa propia metamorfose infinita.

Sección coordinada e editada por Iván García Campos. En semanas vindeiras, novos decálogos escritos por novelistas. A novela pénsase desde a novela, a ficción tamén é reflexión.

♦

Un poliedro infinito

1) Libre, coma un big-bang de grafemas. A novela nace dunha explosión creativa e polimorfa que forma un universo de seu.

2) Nutritiva, coma pexego prohibido. Téntanos dende a árbore veciña. Irresistible ao noso padal. Regálanos coñecemento do mundo e instrúenos na ciencia do ben e do mal.

3) Precisa, coma astrolabio de Hipatia. Conta moito con pouco. Non conterá erros de cálculo para evitar que naufraguemos na lectura.

4) Evocadora, coma unha nube á deriva. Fainos soñar espertos. Grazas a ela gabeamos por novos mundos ou apalpamos experiencias xa vividas.

5) Diferente. Alemá e de Camelle. A novela será ousada, esencial e alegal. Xogará cos nosos referentes e retorcerá os nosos prexuízos.

6) Aberta, coma o holograma dun poliedro infinito. Cada nova interpretación enriquecerá a súa potencia significativa, insuflándolle vida.

7) Hipnótica, coma tambor de vodú. Creará adicción. Cambiará o noso ritmo cardíaco. Mergullaranos nunha danza enigmática e descontrolada.

8) Arriscada, coma unha galopada infantil. Sen autocensura. Unha carreira instintiva, liberadora e despreocupada.

9) Inspiradora, coma unha semente na auga. Influirá e modelará, a miúdo sen sabelo, o imaxinario colectivo, a estética futura, as obras vindeiras.

10) Imperecedoira, coma unha áncora vital. A súa mensaxe sobrevivirá o paso dos séculos. As súas imaxes ficarán ocultas na nosa memoria ata que salte a faísca. Ese día lembraremos o plano do tesouro e volveremos á illa.

♦