Estes poemas de Louise Glück, traducidos do inglés por Carlos Lema, publícanse con carácter esexético e interpretativo, tal como se deixa constancia no artigo que remite a eles: “Kant e Glück: un aniversario compartido”.

♦

Mañá de chuvia

Non che gusta o mundo.
Se che gustase, había haber
imaxes nos teus poemas.

A John gústalle o mundo. Ten
un dito: non xulgues
e non te han xulgar. Non

aludo a esta cuestión
ao teorizar sobre se é posible
amar o que se rexeita
coñecer: rexeitar

falar de algo non é
impedir decatarse dese algo.

Mira John, aí, no mundo,
a correr mesmo nun día perralleiro
coma hoxe. O teu
evitar mollarse é coma o patético gato
que prefire cazar paxaros mortos: totalmente

consecuente coas túas dóciles preocupacións espirituais,
o outono, a perda, a escuridade, etc.

Todos podemos escribir sobre o sufrimento
cos ollos pechos. Tes que amosar aos demais
máis de ti mesma; amósalles a túa clandestina
paixón pola carne vermella.

♦

Niño

Un paxaro está a facer o seu niño.
En soños, obsérvoo de preto:
na miña vida, intento ser
unha testemuña, non unha teórica.

O sitio no que comezas non determina
o sitio no que acabas: o paxaro

colle o que atopa no xardín,
os seus materiais básicos, nervioso
examina o patio espido na primavera nacente;
dos restos, pé do valo sur, empurra
unhas poucas poliñas co seu bico.

Imaxe
da soidade: a criatura miúda
volvendo sen nada. Carabullos
secos. Carretando, un de cada vez,
carabullos pró seu tobo.
Máis nada.

Apañou o que había:
os materiais ao seu dispor. O espírito
non abonda.

Ao cabo, está a tecer coma a primeira
Penélope mais con outra finalidade.
¿Como o fai? Tece
amodiño, sen esperanza, os escasos
carabullos, con axilidade e rapidez;
escolle os cachizos, non os máis rexos.

Comezo da primavera, desconsolo final.
O paxaro voa en círculos polo patio espido
esforzándose en sobrevivir
co pouco que lle queda para iso.

Eis a súa tarefa:
imaxinar o futuro. Voando decote en derredor,
carrexando pacientemente carabullos
cara á soidade da árbore na ventimperie
do mundo exterior.

Non teño nada que construír.
Era inverno: o único que dou imaxinado
é o pasado. Nin sequera podo
imaxinar o pasado, se é que iso é posible.

Tampouco sei como puiden chegar ata aquí.
Todos os demais están moito máis lonxe.
Volvo ao principio, a unha época da vida
na que non podiamos lembrar os comezos.

O paxaro xunta carabullos na maciñeira, relaciona
cada adición co todo existente.
Mais, ¿desde cando estaba alí ese todo?

Apaña o que encontra despois de que os outros
rematasen.
Os mesmos materiais —¿seica importa
ser o último en acabar? Os mesmos materiais, a mesma
e limitada cousa boa. Carabullos castaños,
crebados e caídos. E, dunha das veces,
un fío de la amarela.

Daquela, era primavera e eu estaba inexplicablemente contenta:
sabía onde estaba, en Broadway coa miña bolsa da compra.
Froita do tempo nas tendas: primeiro
cereixas de Formaggio. A forsythia
dos comezos.

Primeiro, por fin tiña acougo.
Despois, estaba contenta, satisfeita.
E logo, explosións de alegría.
Cambiaba a estación… para todos nós,
abofé.

E, mentres o esculcaba todo, volvíame máis espelida.
Lembro exactamente
a secuencia das miñas reaccións,
a miña mirada fixa
en cada unha das cousas
que forman o acubillo do ser oculto:

para que sexa útil, antes
hai que querer que o sexa.

♦

Epílogo

Ao ler o que acabo de escribir, decátome
de que me detiven precipitadamente, por iso a miña historia parece
lixeiramente distorsionada, rematando, así fixen, non de súpeto
senón cunha especie de néboa artificial desa
que se espalla polos escenarios para permitir cambios complicados de decorado.

¿Por que me detiven? ¿Algún instinto
discerniu unha forma, a artista que hai en min
interviu para parar o tráfico, como así foi?

Unha forma. Ou fado, como dirían os poetas,
intuída alí hai poucas horas…

Iso foi o que debín de pensar daquela.
E aínda que me desgusta o termo,
porque me parece un retrouso, unha fase,
a adolescencia da mente, se cadra…

Así e todo, era un termo usado por min mesma decote
para explicar os meus fracasos.
Fado, destino, cuxos designios e advertencias
agora me parecen simples
simetrías localizadas, adobíos
metonímicos no medio dunha confusión inmensa…

O que eu vía era o caos.
O meu pincel quedou paralizado… Non podía pintar.

Escuridade, silencio: iso era o que sentía.

¿Como chamarlle, entón?
Unha “crise de visión“ que correspondía, así o cría,
á árbore que estaba diante dos meus pais,

mais, mentres que eles se vían obrigados
a ir cara ao obstáculo,
eu recuaba, fuxía…

A néboa cobre o escenario (a miña vida).
Os personaxes entran e saen, cambia o vestiario,
a miña man co pincel vai de lado a lado
lonxe do lenzo,
de lado a lado, coma un limpaparabrisas.

Seguro que ese era o deserto. A noite escura.
(En realidade, unha concorrida rúa de Londres,
os turistas a ondear os seus mapas coloridos.)

Alguén di unha palabra: Eu.
Desa corrente saen
as grandes formas…

Collín alento con forza. E veu onda min
a persoa que alentou,
non era o personaxe da miña historia, a súa man infantil
asindo con firmeza a cera de colorar…

¿Era eu aquela persoa? Unha cativa mais tamén
unha exploradora para quen a senda está de repente clara, para quen
a vexetación se separa…
E, máis alá, xa non afastada da vista, aquela exaltada
soidade que Kant se cadra experimentou
no seu camiño cara ás pontes…
(Compartimos o aniversario.)

Fóra, as rúas en festa,
tiñan colgadas, a fins de xaneiro, luces de Nadal exhaustas.
Unha muller apoiábase no ombro do seu amante
cantando a Jacques Brel coa súa aguda voz de soprano…

¡Bravo! A porta pechouse.
Agora nada escapa, nada entra…

Non me movín. Sentín o deserto
a espallarse diante, espallándose (parecía)
por todos os lados, desprazándose mentres eu falaba,

por iso estaba constantemente
cara a cara co baleiro, aquel
fillastro do sublime

que, cadrou así,
foi simultaneamente o meu suxeito e o meu medio.

¿Que diría o meu irmán xemelgo, estarían
os meus pensamentos ao seu alcance?

Se cadra diría
que no meu caso non había ningún obstáculo (por exemplo)
polo que eu me tivese
que remitir á relixión, o cemiterio onde
se contestan as cuestíons de fe.

Desapareceu a néboa. Os lenzos baleiros
están cara á parede.

O michiño morreu (así dicía a canción).

¿Voume erguer de entre os mortos? Pregunta o espírito.
E o sol di que si.
E o deserto contesta
a túa voz é area espallada polo vento.