Publícase a 6ª edición da obra de María Villamarín

Con entusiasmo, anunciamos un novo fito na traxectoria dun dos libros máis singulares do noso catálogo: a sexta impresión de Diario de dúas casas, da autora María Villamarín, chega ás librerías este novembro de 2025. A noticia non é só unha celebración editorial senón un testemuño do extraordinario percorrido da obra e da profunda conexión que estableceu coas persoas lectoras desde a súa primeira publicación en xuño de 2023. Un suceso que pertence tanto á obra como a cada unha das persoas que a fixeron súa.

Hai libros que chegan sen facer moito ruído mais que, de súpeto, están en todas partes. Non a través de grandes campañas publicitarias senón polo boca a boca, pola recomendación sincera entre a xente que le. Este é o caso de Diario de dúas casas de María Villamarín, unha obra que se converteu nun pequeno fenómeno literario. A proba está nos datos: a súa primeira impresión foi en xuño de 2023 e, xusto un ano despois, en xuño de 2024, xa alcanzaba a súa quinta reimpresión. Un ritmo vertixinoso que fala dunha conexión profunda co público.

Mais, ¿que ten este diario sobre a vida entre dous lugares que resoa con tanta forza? Non é unha historia de grandes aventuras nin de xiros argumentais inesperados. A súa maxia reside noutro lugar, nunha profundidade que se agocha detrás do cotián. ¿Que fai que tantas persoas se sintan interpeladas por esta viaxe de ida e volta entre a cidade e a aldea?

As dúas casas son, en realidade, un estado mental

O primeiro que cómpre entender é que o título non se refire unicamente a dous lugares. A viaxe da protagonista entre a cidade onde estuda e a aldea onde naceu é moito máis ca un simple desprazamento xeográfico. O libro explora un dobre desprazamento que é, á súa vez, un “movemento interior”.

Non se trata só do contraste entre o asfalto e a terra senón da colisión entre “dous mundos e dúas formas de vida” que habitan dentro da narradora. É unha exploración da dualidade interna, das tensións e lealdades divididas que moitos experimentamos. O crítico Ramón Nicolás expresouno con gran acerto:

“Nesa dicotomía, na construción dunha dualidade recorrente […] ocupa un papel relevante a existencia de dous mundos, de dúas casas, de dous territorios habitados, se se quer, de maneira distinta mais sempre necesarios pois son eles os que estimulan a propia escritura.”

A escritura convértese no verdadeiro fogar

Se as dúas casas físicas representan unha tensión, un estado de desconcerto constante, ¿onde atopa a protagonista o seu verdadeiro refuxio? A resposta é unha das ideas máis atractivas e potentes do libro: na propia escritura. A obra presenta unha metáfora reveladora onde “casa e caderno poden ser a mesma cousa”.

No medio das fisuras familiares, do ir e vir desorientador, o acto de escribir nos seus cadernos e o de ler convértense no lugar de pertenza definitivo. A literatura transfórmase nun lugar seguro, nun fogar construído por elección propia. A lectura preséntase como un “acubillo escollido, como casa propia”, un alicerce fundamental para construír a subxectividade cando o mundo exterior parece inestable. E é precisamente porque ese fogar literario é tan persoal e tan elaborado polo que a autora non nolo entrega de forma pasiva senón que nos pide colaborar na súa elaboración.

Non é un libro para ler senón para colaborar

Unha das características que a crítica sinalou é que Diario de dúas casas non ofrece respostas sinxelas nin unha lectura pasiva. A autora, María Villamarín, amosa unha gran “valentía”, segundo o crítico Xosé M. Eyré.

Non é un libro que o dea todo feito; ao contrario, require que quen o le encha os ocos, que conecte as imaxes e que participe activamente na elaboración do significado. É unha proposta esixente mais fondamente respectuosa coa intelixencia de quen está ao outro lado da páxina. Eyré explícao así:

“a autora […] esixe en quen le unha colaboración activa, vai dirixida a ese tipo de lectura.”

Quizais parte do seu éxito radique precisamente niso: nunha época de consumo rápido, unha obra que nos convida a pensar e a colaborar trátanos como persoas interlocutoras activas, non como simples espectadores.

A abraiante profundidade do cotián

¿Como consegue esta obra tratar temas tan profundos como a identidade e o desarraigo sen caer na grandilocuencia? A través dunha prosa que se centra nos sucesos correntes da vida: facer café, coidar da horta, unha conversa telefónica. A maxia está en como se narran estes pequenos momentos.

A escritura de Villamarín posúe unha “levidade tan abraiante coma engaioladora”, unha lixeireza aparente que, paradoxalmente, consegue dotar a eses episodios cotiáns dunha “capacidade metafórica nada común”. O resultado final é unha voz narrativa xenuína e evocadora, cristalina e profunda, capaz de atopar o universal nos detalles máis pequenos e de sorprender pola súa forza literaria.

Máis ca un diario

O segredo do fenómeno silencioso de Diario de dúas casas non é un único elemento senón a poderosa converxencia de catro ideas que falan directamente ao noso tempo: a identidade como un lugar interior, a arte como refuxio definitivo, a esixencia dunha lectura activa e a revelación do transcendental no cotián. A obra de María Villamarín demostra que as grandes cuestións da vida non requiren tramas complexas, abonda cunha mirada atenta a ese camiño de ida e volta que todas as persoas, dun xeito ou doutro, percorremos.

Ao cabo, entre as idas e voltas das nosas propias vidas, ¿onde atopamos nós a nosa verdadeira “casa”?