Este artigo de Chus Pato publicouse en xaneiro deste ano como introdución (de vinte liñas, no ano 20) á plaquette Nada común existe na linguaxe, incluída na serie “Lecturas silenciosas”, publicada polo Ateneo da Laguna e na que tamén se incluíron obras dos poetas Hasier Larretxea, Valerio Magrelli, Lola Nieto, Toni Quero e Tina Suárez Rojas. Agradecemos ao Ateneo da Laguna e a Rafael José Díaz e Sandra Santana a xentileza de permitirnos difundilo en euseino.org.

Cando lía, os seus ollos desprazábanse sobre as páxinas e o seu corazón buscaba o senso pero a súa voz e a súa lingua non se movían.

Agostiño de Hipona

Do que Agostiño nos relata deducimos que, para Ambrosio, a lectura é un diálogo entre os ollos e o corazón. A voz, as voces, os órganos de fonación son excluídos, o son, é excluído, tamén o eco, en consecuencia.

Para os gregos a voz é anterior e o diálogo é co outro, que ten un nome e é varón (Fedón, Timeo, Teeteto).

Que le Ambrosio? Le diálogos? Existe un diálogo que implica a voz e é previo á escritura que está lendo? Inclínome polo non e fágoo porque quero marcar a diferenza entre dúas épocas: están os gregos e estamos nós, que somos a nosa era, é dicir, logo de Cristo.

Logo do Mesías, o diálogo, dinos Agostiño, establécese entre a visión e o senso. E chega o intre no que teriamos que descifrar que é a visión e que é un corazón, pero non, non temos tempo (nin espazo). Diremos que a visión é aquilo que ve o aparecido, as aparicións, e o senso o que nos é máis íntimo e alleo. Máis ou menos así se fala en cristián e na nosa era. Ler é ver aparicións e entrar en diálogo co que sentimos e nos amosa un camiño cara á imaxe e a semellanza.

Pero eu desexo a voz, non a dos gregos, tampouco a da nosa era. Desexo a voz, a que Aristóteles excluíu para que puideramos falar en articulado e coñecer o ben e o mal e distinguírmonos dos outros animais, da mamífera que son. A voz que como todo o sonoro carece de forma e figura e a nada pode parecerse e aparece e disólvese e chega e xa non está.

Desexo a voz porque penso unha escrita na que a cultura e a linguaxe articulada se conciban como unha técnica da natureza e dese xeito…

“Chegaremos tarde, non chegaremos, xa estarán servindo o cha”, dixo a lebre de marzo e claro é que xa esgotamos e xa nos pasamos das vinte liñas.