No blogue Café Barbantia, un novo lugar para o diálogo sobre a cultura, Gonzalo Trasbach publica unha recensión de A música das esferas, o libro de Carlos Lema editado por Euseino? na colección Casabranca, dedicada á filosofía. Logo dunha pormenorizada síntese do contido do libro, o autor da recensión crítica formula unhas cuestións de debate:
Ambicioso e denso, o libro de Carlos Lema […], [s]emella, non obstante, deixar abertas interrogantes no debate entre as relacións dos planos transcendente e inmanente. Velaquí algunhas:
—¿Sen ningunha clase de transcendencia, ao menos desértica, é posible algunha inmanencia (o inmutable do devir?), iso que poderíamos chamar “platonismo” do múltiple, un deus da ausencia de deus? Se non hai transcendencia algunha, ¿é posible a terra, o kosmos? Entendendo terra como “afora”, esa terra máis fonda que todas as súas leis. A diferenza entre transcendencia e transcendental, ¿non é un subterfuxio? ¿Que é a transcendencia? ¿A escisión que fende e sostén a inmediatez?
Gonzalo Trasbach, Café Barbantia
Para ler a recensión completa, cálquese na ligazón seguinte: A música das esferas en Café Barbantia.
euseino.org 