Ora, en efecto, necesitamos de todo iso, porque a lectura inmediata, presuntamente aconceptual, é en realidade a máis conceptual de todas, só que os seus conceptos son os da pura banalidade e por iso non se fan notar como tales; xustamente para evitar esa conceptualidade trivial, é preciso todo o traballo da “interpretación”, o cal, polo tanto, non ten como función instaurar outra conceptualidade, que fose a boa, senón desaparecer e deixar estar pura e simplemente o poema. A inocencia que vale é a que está ao final; a do principio é un pseudónimo da trivialidade.
Felipe Martínez Marzoa, “De Kant a Hölderlin”