“¿Por que hai cousas que desexo dicir e outras sepultar? Porque son preciosas de máis (se cadra sagradas) para a literatura. Coma se só a morte, só o esquecemento estivese á altura de certas realidades.

¡Quen me dera poder escribir soamente cando bebo, ou animarme un pouco cando escribo! ¡Que houbese unha maneira de facelos cadrar!

Chuvia, chuvia romana; a beleza a través das persianas, á medianoite, co balbordo da treboada e o ruxido da auga. As tormentas séntanlle ben a Roma. Abrín as venecianas; caen fervenzas do ceo, da cúpula do Panteón, dos tellados, pingueiras. Hai tres siluetas negras, paradas, coa mancha branca das súas camisas, baixo as columnatas de súpeto inmensas do Panteón; agora móvense con pasos calmos sobre o empedrado negro e branco mentres arredor delas se desencadean a auga e os relampos. A beleza. A rúa convértese nun regueiro, un anaco de papel mergúllase no remuíño, vacila e vaise esfragar contra un muro. Cando loce un raio, rosarios de bisutería espállanse pola calzada. Un forte e repentino recendo a terra nesta cidade de pedra. Os coches, coma os barcos, deixan detrás deles un ronsel. Mais agora xa non hai coches e a luz eléctrica acaba de extinguirse fóra. Xente que intenta saír da sancristía; o rapaz abriu o paraugas e un taxi arrinca cun ruxido. E sempre eses homes, sós, insólitos e tranquilos, tan cativos e sen a penas moverse, brancos e negros riba das lousas negras e brancas.

Acougo. Iluminouse un letreiro: Pizzeria. Derradeiro balbordo. Un home rosa e azul pasa ás carreiras. É a unha da mañá.”

Simone de Beauvoir, La force des choses II,
París: Éditions Gallimard, col. Folio, 2017, páxs. 206-207

♦

“Hai na intelixencia facultades cuxo único fin é coñecer (orde especulativa) e outras con outro fin (orde práctica) e que, se coñecen, non é para descansar na verdade (frui) senón para servirse dela (uti). Na orde práctica, distínguese: o obrar (agibile), reino da moralidade e en especial da virtude da prudencia; e o facer (factibile) que mira, non ao fin do ser humano senón ás regras e forma da cousa, non ao ser humano senón á cousa. Este é o dominio das artes para Tomé de Aquino: un facer.”

Javier Gomá Lanzón, Imitación y experiencia,
Barcelona: Debolsillo, 2019, páx. 178