Párate a contemplar y verás cómo se mueve el mundo
Carlos Oroza

Como á meirande parte dos nenos da miña xeración, o tempo sobrábanos, as horas ían de vagar, malia que os anos pasasen para todos. De cando en vez mergullábame nun sentimento de soidade, de aburrimento e de choiva. Supoño que a esa idade contemplaba todo o que se movía arredor de min e, cando fun consciente diso, descubrín a curva e os seus movementos. A nube que asociei con algo.

A nube é un coello. A nube é un peixe. A nube é un paxaro. As árbores, os bosques, o desprazamento do mar, o horizonte recortado. E así foi transcorrendo o tempo, debuxando e enxergando. Fixérono antes pintores coma O Giotto, O Bosco, Goya, Velázquez, Durero… que, ademais doutros intereses, representaron os animais con admiración e respecto.

Cando adiviñei que non todo é pintar, que a pintura é física, é obsesiva, é celosa e, como te descoides, nunca abandonas o estudio, para o meu foi unha revelación. Levo uns anos enganándoa e por iso non acendo a luz. No inverno, pinto menos porque hai menos horas de luz nas ventás e, por sorte, a pintura non o nota. A medida que os días crecen, estou máis con ela. Cando non estou ao seu lado fisicamente, engánoa pintando co debuxo, coa fotografía, co cinema e coa literatura. Pinto coa mente, camiño con outra mirada, aproveito o azaroso nunha permanente procura.

A mosca de “Mondas”.

Lembro unha mañá na que entrei nunha panadería e pensei, mentres esperaba na fila, que estaba errado, quizais non vendían pans senón peixes.

Pintei coa escuma, fíxeno co plástico e coas bolsas, coas manchas das beirarrúas, cos papeis esquecidos, coas ouriños dos cans, cos ovos fritidos, coas peles das froitas, dos tubérculos e das hortalizas…

O allo sempre foi un allo e a cebola, unha cebola, os tirabeques, só tirabeques mais poden ser máis cousas. Preguntas como, se o paxaro que sae da pereira voando é por ser pera ou tan só un merlo verde, un merlo amarelo ou negro que gusta das peras. As peles das froitas acoran co tempo e crean manchas escuras e suxiren imaxes. As mondas que caen de entre os nosos dedos ata a mesa, recortes sen recortar, tan só aire. Agasallos que nos trae o cerebro despois de debuxar tantos anos. Contemplar para lembrar, para crear, para lograr que menos sexa máis e así fotografar as miñas “imaxes mentais” para que outros as poidan ver. É outra maneira de crear e debuxar con medios non convencionais.

O meu cerebro avísame de hai algo que me pode interesar, unha nube ás miñas costas, unha folla que, ao aterrar, é paxaro no chan. Un día, diante dunha tixola coma noite de estrelas, pregúntaste quen foi antes, ¿o ovo ou a galiña? E respondes de súpeto: O ovo-galiña.

E, ¿cando xorden os coellos, cabras ou gatos? Realmente, pensas que pode haber vida noutros planetas.

Despois, todo se podo enlear, coma o caso de Carmiña, unha muller que vivía soa nos montes de Barcia de Mera que unha mañanciña de nubes, ao sacar a súa vaca da corte quedou pasmada co aceno melancólico do seu rostro que lle lembrou a Julia, unha amiga de toda a vida. Igual que aquela tarde na que a luz branca realzara o galo mentres cantaba e que Carmiña tamén lle sacou parecido co que fora o seu profesor de latín.

Outrosí, as árbores son rostros xigantes con grandes mandíbulas e bocas que o vento axuda a se expresaren con interminables discusións, con intres que parecen de paz pero que non o son, de seguida volven ás súas liortas. Ou eses seres que desde unha afastada mirada existen nas copas das árbores.

Non falemos do son do pincel no lenzo que, de cando en vez, me lembra repetidamente: Xa está … xa está … xa está … xa está … Ou, Para que? … para que? … para que?...

¿Por que ver formas semellantes a outras? Se as formas xa son fermosas de seu sen se compararen con algo concreto, ou lembrado. Son consciente diso, non busco para nada, soamente conflúen no pasear da miña mirada.

Quero agradecer a Euseino? Editores e á súa colección Onocrótalo, que con esta clase de libros abren novos camiños á ollada, a ver a vida doutro xeito, a descubrir outros mundos mentres a nena ou o neno que levamos dentro move o aire e a luz das súas fillas. A Bea Fraga que comezou esta colección co seu fermoso libro Lica, inspirado na obra de Calder. Un día chamoume e ilusioneime con esta aventura. A Carlos Lema, tan profesional e talentoso. Moitas grazas pola experiencia de crear un libro entre todos, por ese diálogo aberto.

A María, que agora é “Infantes”, por estar ao meu carón neste proxecto tan ilusionante, por compartir eses instantes máxicos e meigos na viaxe de crear un conto, por escribir en verso este texto tan inspirado nas miñas “imaxes mentais”, por achegarse á música. Como dicía a miña avoa María: “¡Canta filliño canta, porque quen canta o seu mal espanta!”.

Tamén a Juan Gallego, que fixo un gran traballo no deseño das páxinas e das cores, fieis á miña paleta tanto nas imaxes coma no texto.

Grazas a todos polo resultado, porque no hai como traballar en equipo e gozar da intelixencia de cantos nos arrodean.

Grazas a cantos nos axudastes, aos que viñestes acompañármonos nesta tarde tan especial na que se presenta nada máis e nada menos que un libro.

Ánimo a todos, seguiremos creando e loitando nesta paisaxe surrealista con figuras da realidade.