En Berenice, a atención concéntrase non xa sobre a renuncia heroica da raíña, senón exclusivamente sobre o tormento da paixón, que no seu infinito refinamento e perfección poético-formal manifesta con tanta maior violencia o seu poder e a súa “dignitas” ultraterrena.

… a dignidade e o sentimento de si encontran fundamento na súa vitalidade forte, na integridade da súa vida instintiva. Incluso as máis serenas figuras de mulleres, coma Berenice, Monime, Ifixenia e Esther, acadan a súa pureza, ou polo menos así semella, por un sentimento de si fortemente físico, e é sorprendente como aquí intelixencia, decoro, pudor e a feminidade máis secreta concorren nun resultado sensible.

A hipertrofia da individualidade sensible é tanto máis estraña e difícil de comprender canto as figuras non están representadas na súa unicidade mediante características particulares senón, ao contrario, son tipificadas e, en certo modo, conquistan un carácter só a través da situación dramática na que se atopan. Non soamente o seu carácter terreno senón toda a súa vida material permanece na escuridade.

Erich Auerbach, Racine e as paixóns

[Para coñecer a historia de Berenice e deitar luz sobre esa “vida material que permanece na escuridade”, as lectoras e lectores poden ler O Rei Portador e outras historias, de Beatriz Fraga, publicado por Euseino? Editores]